Mee met een BW (Bekende Wesepenaar)

Jessica Kloosterboer vindt geluk, rust, ruimte in Wesepe

Jessica kloosterboer heeft haar draai in Wesepe helemaal gevonden. De bezige bij met Brabantse roots stortte zich hier van meet af aan in het sociale leven. Ze is initiatiefneemster van de Dorpsquiz,  houdt zich bezig met de website van Wesepe.nl en is actief bestuurslid van Plaatselijk belang. Onlangs heeft ze zich landelijk op de kaart gezet met haar boek: De patiënt van kamer 11. Ze is nu ook genomineerd voor De Vrouw in de Media Awards voor Overijssel. Dat alles kwam tot stand door het delen van haar werkervaringen als IC-verpleegkundige.

 Geboren (in 1980) en getogen is ze in Tilburg “Tilburg is nog steeds mijn stadje waar ik graag naar toe ga en waar veel familie en vrienden wonen.”   Na een bezoekje neemt ze steevast worstenbroodjes mee en onlangs een nieuwjaar koek. “Dat kennen ze hier niet”, lacht ze.

De grote glimlach op haar vriendelijke gezicht is kenmerkend als je Jessica tegenkomt. Niets is haar te veel en ze staat altijd klaar om te helpen. Dat haar toekomst in de zorg zou liggen is dan logisch. Tijdens een snuffelstage op de middelbare school ontdekte ze dat ze dat ook wilde net als haar moeder die werkte op een dagopvang voor kinderen met een verstandelijke beperking. Al was het niet vanzelfsprekend dat ze verder ging studeren, heeft ze vervolgens ook de opleiding tot verpleegkundige gedaan.  “Ik merkte dat ik daar best goed in was en wilde graag in het ziekenhuis werken. Ik ben in die tijd echt volwassen geworden. Je komt er zoveel verschillende casussen tegen, zowel op professioneel vlak als op sociaal vlak.”

Na een mislukte relatie ging Jessica regelmatig op stap met haar beste vriendin wiens ouders uit Deventer kwamen. Zo togen ze ook een keer voor de verandering naar die stad en daar in het Burgerweeshuis kwam ze de liefde uit haar leven tegen: Wolter Kloosterboer.” Ik was net klaar met mijn opleiding tot IC verpleegkundige en na een korte periode samen in Deventer zijn we naar Wesepe gekomen. Echt alles was anders. Van hartje centrum Tilburg naar het platteland. Ik heb altijd wel gedroomd van die rust en ruimte die hier is, maar ook gedacht dat dat niet voor mij was weggelegd.“ Om de droom compleet te maken kwam er gezinsuitbreiding met hun zonen Ties (8) en Daan(6).

Jessica heeft zich inmiddels geheel in de Weseper gemeenschap weten te infiltreren waar ze met open armen is ontvangen. “De beste manier om mensen te leren kennen op een plek waar je niemand kent, is bij een sport te gaan. Maar die keuze is in Wesepe voor mij niet echt reuze”, lacht Jessica die graag gaat zwemmen en zich derhalve maar op het vrijwilligerswerk stortte. “Ik voelde me hartstikke welkom en heb gemerkt dat als je je inzet voor het dorp, dat mensen heel leuk reageren. “ Daarbij bleef ze altijd zichzelf en deed naar eigen zeggen wat ze vrij goed kan zoals de opzet van de website van Wesepe.nl en het opzetten van de Dorpsquiz, wat ze uit Brabant liet overwaaien. “En als je bij het dorpskrantje zit, dan hoor je alles, was mijn idee.”

Zodra er plek was ging Jessica naar het Deventer Ziekenhuis en begon ze er met een parttime baan. Dat was fijn was voor de kinderen, maar de inzet werd er niet minder om. “Ik ben altijd heel erg in mijn werk gezogen en lig zelfs nog met een lesboek in het bad. Ik vind het interessant om bepaalde dingen te onderzoeken. Ik vind mijn werk echt leuk.”

Met de komst van Corona ging ze weer wat meer werken “Dan merk je dat er zoveel gebeurt. Dat moest ik gewoon van me af schrijven. “  Ze begon op twitter de verhalen te delen en deed dat voorzichtig en eerst niet onder eigen naam. “Ik dacht: ik ga er anoniem zitten en geef antwoord op vragen die mensen stellen. Mensen hadden vaak een mening over mijn werk die van geen kant klopte. Dus liet ik zien wat ik meemaakte in de praktijk.” Binnen no time had ze 15.000 volgers. Op verzoek van haar werkgever, die wist wat Jessica deed en haar ook volgde, is er nu zelfs een boek tot stand gekomen en is zij niet langer in de anonimiteit verhuld. “Het is allemaal onbewust gebeurt. Als je van je werk houdt, komt dat ook tot uiting in wat je schrijft. Ik twitter nu onder mijn naam. “  Het ziekenhuis was erg blij met wat Jessica heeft gedaan en kwamen dus met het verzoek om haar verhalen te mogen bundelen.  “Covid is nu God dank een beetje voorbij. Ik dacht: als zij het graag lezen en goed vinden,  dan doe ik dat en mag ik daar ook wel trots op zijn.“  En dat mag ze zeker zijn nu het boek er ligt en wijd en zijd is verspreid. “Het is nog steeds onwerkelijk dat je bij radio 1 zit en ben voor verschillende TV programma’s gevraagd. Dat vind ik best spannend.”

In Wesepe heeft Jessica inderdaad haar rust weten te vinden, vooral in de drukke periode achter haar. “Wat mij enorm hielp, was naar huis gaan en daar lekker in de hangmat in de tuin liggen met rust aan mijn hoofd en dan alles van me af schrijven. Daarbij kreeg Jessica alle hulp van haar schoonouders of mensen uit het dorp als ze bijvoorbeeld even opvang nodig had. Iedereen staat overal altijd voor je klaar. Ook dat is de kracht van zo’n dorp.”

 

Mensen hadden vaak een mening over mijn werk die van geen kant klopte. Dus liet ik zien wat ik meemaakte in de praktijk.

Door: Jacky van Tartwijk namens Plaatselijk Belang Wesepe
Mee met een BW (Bekende Wesepenaar)

Scroll to Top